Η Σκύρος, είναι το μεγαλύτερο νησί του συμπλέγματος των Βορείων Σποράδων. Βρίσκεται ανατολικά της Εύβοιας, που είναι η πλησιέστερή της μεγάλη ξηρά, απέχοντας περί τα 25 μίλια από την Κύμη, μέσω της οποίας επικοινωνεί με ολόκληρη την Εύβοια και τη Στερεά Ελλάδα. Έχει έκταση 208 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η περίμετρός της είναι 60 μίλια, έχει μέσο μήκος 24° 30΄ και πλάτος 38° 50΄, το δε συνολικό της μήκος είναι περίπου 15 μίλια.
Η τεκτονική και γεωλογική σύνθεσή της, δείχνει την πιθανή ύπαρξη σε άγνωστους χρόνους, δύο ξεχωριστών νησιών που ενώνονται σήμερα από ισθμό αλιτενή και αμμώδη, μήκους τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων. Ο ισθμός αυτός, την διαιρεί σε δύο ίσα σχεδόν τμήματα, με τελείως διαφορετική όμως μορφή και φύση.
“Το νότιο, ορεινό, πετρώδες και άγονο, ονομάζεται Βουνό. Το βόρειο, δασώδες και εύφορο, έχει το όνομα Μερόη, δηλαδή ήμερο. Το βόρειο καλλιεργείται. Το νότιο είναι κατά το πλείστο ακαλλιέργητο. Παρθενικότης ανέγγιχτη κυριαρχεί στη νότια γη. Πέτρα και κλαδί και πάλι πέτρα και κλαδί. Πέτρες λευκές, κοκκινοπές, λευκόσταχτοι. Και τα χαμόκλαδα, ανέγγιχτα κι’ αυτά, έχουν άλλη φύση και άλλο χαρακτήρα από τη φύση των κλαδιών και των δέντρων του βορείου τμήματος. Κυριαρχεί στο βόρειο τμήμα ο πεύκος, αλλά από το νότιο, δε βρίσκεται ούτε ένα από τα δέντρα αυτά αυτοφυές. Τουναντίον κυριαρχεί το σφενδάμι, ο ληόπερνας, το πουρνάρι, η αγριελιά, ο άριος. Σφενδάμια, δένδρα ωραιότατα, σχηματίζουν εδώ κι’ εκεί συστάδες παρθενικές, γεμάτες ημιάγρια γοητεία. Παλαιότερα οι συστάδες αυτές ήταν μεγάλα δάση και το νότιο τμήμα είχε μια άγρια μορφή. Θα ζούσαν και ελάφια και αγριογούρουνα; καθόλου παράξενο. Στις καναλιές, υπάρχουν ακόμη μεγάλα δένδρα, και κορμοί καμένοι που δείχνουν τον παλαιό εκείνο πράσινο πλούτο. Οι συστάδες έμειναν λίγες μέσα στα αλλεπάλληλα βουνά του παράδοξου αυτού νοτίου τμήματος...”
Η Μερόη, εντυπωσιάζει πάντα με την oμορφιά της και έχομε γι’ αυτή πολλές περιγραφές όχι μόνο από Σκυριανούς, αλλά και από Έλληνες και ξένους επισκέπτες του νησιού:
“Αγρίαν ρωμαντικήν εντύπωσιν παρουσιάζει ο βράχος του Λυκομήδους, επί του οποίου επικρέμανται αμφιθεατρικώς το υπό καλογήρων του Άθου κατοικούμενον μοναστήρι επίσης και η πόλις. Την αυτήν εντύπωσιν μας προξενεί και ο Όλυμπος με το αρχαίον σπήλαιον του Διός. Εκτεταμένοι πευκώνες απλώνονται προς ανατολάς από της παραλίας προς τα άνω, ωραίαι κοιλάδες με πλουσίους κήπους οπωροφόρων δένδρων και κυπαρισσώνας, ελισσόμενα ρυάκια, περιφραγμένα με κόκκινες πικροδάφνες και κεκαλυμμένα από κληματαριές διασχίζουν το οροπέδιον.www.maestraliaskyros.gr
