Ερχόμενος σαν επισκέπτης στο νησί, όπως και σε κάθε μέρος που πηγαίνεις, βρίσκεσαι μπροστά σε ένα νέο σκηνικό. Συνδυασμός αφενός του πράσινου της Χαλκιδικής και των Ιονίων νήσων θα έλεγε κανείς, αφετέρου του κυκλαδίτικου αέρα. Είναι απίστευτη η αντίθεση που αντικρύζεις. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μεταφέρεσαι σε αλλο μέρος. Κοιτάζεις αριστερά το απόκοσμο και άγριο τοπίο, μα όταν στρέψεις ευθεία το κεφάλι σου χάνεσαι στη θέα του πεύκου και των κεδροδάσων.
Για να δεις τη Σκυρο, δεν πρεπει να μείνεις σε αυτά που βλέπει εύκολα το μάτι σου. Αν εστιάσεις εκεί, έχεις την εντύπωση ότι την είδες όλη, την γύρισες όλη. Μικρό νησί κατά πολλούς, συγκεκριμένο το οδικό δίκτυο, εύκολο να το διανύσεις. Ναι, αλλά..
Δεν είναι λανθασμένη η φράση που ακούς στο νησί "Η' που θα την λατρέψεις τη Σκύρο ή που όχι" . Δεν υπάρχει μέση οδός. Φυσικά γιατί πρέπει να σε παιδέψει για να σε κερδίσει. Όπως κάθε τι ιδιαίτερο στη γη.
Το νησί είναι πανέμορφο, ούτε οι ντόπιοι δεν έχουν φτάσει σε κάθε άκρη της, σε κάθε μακρινή γωνία της. Η μορφολογία του εδάφους σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες το χειμώνα δεν το επιτρέπουν.
Η Σκύρος φυλάει γερά τα κρυφά μυστικά της, είναι καλά σκεπασμένα για να μην τα αποκαλύψει η ανθρώπινη περιέργεια και χάσουν τη αίγλη και τη μοναδικότητά τους. Κάποια δε, δεν σε αφήνει ούτε καν να τα πλησιάσεις όσο κοντά τους κι αν νομίζεις ότι βρίσκεσαι..
Μαρία Τσώλη
10.9.2014
