Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Γλυκιά μα άνιση μάχη


Σε πλήρη αντίθεση με την ομαλότητα της Βόρειας Σκύρου, ένα άγριο, απότομο κομμάτι ευλογημένης  γης στέκεται μπροστά στα μάτια μας και προσπαθεί να μας φέρει σε επαφή με το μεγαλείο του. Στα λημέρια του δεν χωράνε οι δειλοί και οι «καμπόσοι» πληρώνουν το θράσος της άγνοιας και του ψευτοθάρρους τους, όπως συμβαίνει κάθε φορά που η φύση ανταποδίδει στον άνθρωπο την αλαζονεία του.

Η καρδιά του νησιού χτυπά εκεί όπου το μάτι χάνεται στις κακοτράχαλες πλαγιές  και στις καταπράσινες, από σφεντάμια, οάσεις.  Εκεί όπου το σκυριανό άλογο είναι ο καλύτερος συνοδοιπόρος και αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη παρουσία σαν ευλογημένη συνάντηση στην οποία ο ένας έχει να μάθει από τον άλλο. Το άλογο λίγο από την ψυχή του ανθρώπου και ο άνθρωπος λίγο από την ελευθερία του αλόγου.

Ιστορίες δυνατές, κάποιες αληθινές, άλλες μυθοπλασίες το περιστοιχίζουν και η πιθανότητα να το έχει περπατήσει κάποιος σε κάθε του χιλιοστό, φαντάζει απειροελάχιστη. Όχι γιατί δεν είναι ικανός, αλλά γιατί το βουνό δε θέλει.
Με τα εκατοντάδες και αχανή του σπήλαια, πολλά από τα οποία καταλήγουν στον βυθό της θάλασσας, κρύβει μυσταγωγίες που χάνονται στα βάθη των αιώνων. Άγνωστα και δυσπρόσιτα εδάφη ακόμα για τους σκυριανούς που αγαπάνε το νησί σαν παιδί τους.

Στεφάνι από αντάρα στην κορυφή του, πυκνά σύννεφα, δυνατοί άνεμοι, κρύα βροχή είναι οι πιστοί και καλοί φίλοι του βουνού όταν το καλοκαίρι μας αφήνει.  Το τοπίο αλλάζει και μια βαριά χειμερινή μπέρτα καλύπτει το απροσέγγιστο αφήνοντας χώρο στην φαντασία να σκηνοθετήσει με έγχρωμες πινελιές, το αλάνθαστο έργο της Μάνας φύσης.



Μαρία Τσώλη
3/11/2015